Over deze hoefde ik helemaal niet lang na te denken.
‍Rouw is een emotionele reactie als gevolg van een verlies.

Ik was 8 toen mijn papa stierf. Hij verongelukte op zijn werk. Hij was er plots niet meer. Mijn brein deed iets vreemds. Het is alsof de herinneringen verdwenen zijn, om mij verdriet te besparen. Zonder foto’s weet ik niets meer over hem. Ik weet niet hoe zijn stem klonk of hoe hij rook (het product dat lopers gebruiken om hun kuiten in te smeren doet me wel aan hem denken) En ook… Rouwen? Hoe moest dat als 8-jarige in 1990? Het was een andere tijd. Ik zocht naar oplossingen. Ik zei zelfs tegen ons mama: “We gaan wel een nieuwe papa kopen.” Ik heb een lieve pluspapa die al 31 jaar voor me zorgt alsof ik zijn eigen dochter ben en ik ben blij dat mijn moederke niet alleen oud moet worden. Ik mis mijn papa nog elke dag, maar ik voel hem bij mij. Ik vind het nog steeds oneerlijk en ongelooflijk dat hij niet eens de kans kreeg om 33 te worden, maar ik heb het een plaats gegeven en de tijd heeft me geleerd dat het zo moest zijn...

Ik was 28 toen onze dochter stierf. Helemaal onverwacht zwanger, maar zo gewenst. 26 weken... Ons perfect, klein meisje was niet klaar voor deze wereld. Ik gaf mezelf geen tijd om te rouwen. Doorgaan, eerst en vooral haar afscheid regelen, daarna terug gewoon op 1 september voor de klas, de geplande geboortedatum voorbij, sporten, kilo’s kwijt, ik wou het vergeten.

Het kwam dubbel en dik op mijn bord toen ik zwanger was van Guust. Soms vraag ik me af wat dat met hem deed. Want er was vreugde omdat we terug zwanger waren, er was angst voor nieuw verlies en er was rouw, diepe rouw, eindelijk nam ik tijd.

Eerlijk en open zijn over wat je voelt na verlies is een groot taboe. Dat vindt ook Lies Minschart, rouw- en verliescoach @lies_liefenleed. “Rouw is rauw in het begin en je gaat echt door heel veel pittige, eenzame momenten. Quick fixes is wat iedereen zoekt, maar zo werkt rouw niet. Het is voelen, erkennen, normaliseren en aanpassen aan je nieuwe realiteit. Daar ruimte en tijd voor maken is hel(p)end! De enige uitweg is de weg naar binnen.”

Wat ik zelf ook heel moeilijk vind, is dat er gedacht wordt dat het na een tijd ‘wel over gaat’ of ‘beter is’ of misschien zelfs ‘vergeten wordt’. Ik hoorde via een vriendin van een vriendin, toen ik alweer eens iets gepost had op Facebook over Elize, dat ze gevraagd had of ik dan niet gelukkig was. “Euh, JA, dat ben ik wel, maar op sommige momenten ben ik nog steeds in- en in-triest.” Gelukkig ben ik miss positivo en ben ik meestal gewoon echt oprecht gelukkig met wat ik wel heb.

Wat het verlies me geleerd heeft? Pluk de dag!